Καταναλώνω, καταναλώνεις, καταναλώνει, ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ

Κάποτε θεωρούσα τον εαυτό μου τον λιγότερο καταναλωτικό άνθρωπο στο κόσμο. Ψώνιζα πράγματα, αλλά αυτά ήταν ως επί το πλείστον -και ειδικά στη δεκαετία των '20s μου- βιβλία, δίσκοι, cd, εισιτήρια για συναυλίες και παραστάσεις, εισιτήρια για ταξίδια κοντινά και μακρινά, πράγματα με λίγα λόγια περισσότερο του πνεύματος και της ψυχής. Και είχα φτιάξει ένα ωραίο κουτάκι στο μυαλό μου που έλεγε πως όλα αυτά δε συγκαταλέγονται βασικά στα «ψώνια», τα οποία και συνέδεα μέσα μου πάντα με μια ευτέλεια μιας που η χαρά του καινούριου (ρούχου, παπουτσιού, καλλυντικού κλπ) μου προκαλούσε παιδιόθεν μια αίσθηση ενοχής.

Μεγαλώνοντας και θεραπεύοντας σταδιακά τον εαυτό μου από παιδικά τραύματα, πληγές, απωθημένα, φορεμένα ταμπού, τοτέμ και ‘πρέπει’ και ‘δεν πρέπει’, από παλιούς προγραμματισμούς που τίποτε δεν μου προσφέρουν στο εδώ και τώρα μου, καταρχάς αφέθηκα στις μικρές χαρές και απολαύσεις της κατανάλωσης πραγμάτων που δεν συνδέονταν απαραίτητα με κάτι εγκεφαλικό-πνευματικό-ψυχικό. Απενοχοποίησα πολλά πράγματα και συναισθήματα και έτσι κατάφερα να φέρω τις ανάγκες μου από το σκοτάδι στο φως, να τις αναγνωρίσω, να τις αποδεχτώ, να τις θρέψω, να τις αγκαλιάσω. Μπορούσα να ψωνίζω επιτέλους τα χ, ψ παπούτσια που με ενθουσίαζαν χωρίς ενοχή και χωρίς συγκεκριμένο λόγο ή χωρίς τρομερό προγραμματισμό και εκλογίκευση, έτσι, απλά γιατί μου αρέσουν και τα αξίζω. Μπορούσα να αγοράζω τα καλλυντικά μου χωρίς να νιώθω φτηνή και επιφανειακή, επειδή μου αρέσει να ασχολούμαι με την εικόνα μου και να νιώθω και να είμαι όμορφη. Μπορούσα, και μπορώ φυσικά, να δω ξαφνικά την τάδε πλουμιστή φούστα και αντί να πω «άστο μωρέ, άλλη φορά», ή «άστο μωρέ, δεν είναι για μένα», να πω «ναι, αυτή η φούστα είναι τόσο ‘εγώ’, με καλεί απλά και θα την αγοράσω τώρα». Τέρμα στους ψυχαναγκασμούς, τις ενοχές και την καταπίεση.

Εδώ βέβαια να πω, ότι μαζί με τα παραπάνω, ήρθε μια ακόμα συνειδητοποίηση, αυτή που μου λέει πως ακόμα και τότε, σε πολύυυυυ μακρινές και μικρές ηλικίες που έθρεφα τον εαυτό μου μόνο με αγορές πνευματικού τύπου, όπως έγραψα και πιο πάνω, και που νόμιζα ότι δεν είμαι καταναλωτικός άνθρωπος, ήμουν και παραήμουν καταναλωτική, απλώς με διαφορετικό από τον mainstream τρόπο. Γιατί οι άνθρωποι που ζούμε στις μεγάλες μητροπόλεις του κόσμου είμαστε εξ ορισμού καταναλωτικά όντα. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πορευόμαστε σε τέτοια πλαίσια, σε σημείο όλη αυτή η καταναλωτική κουλτούρα να μας εμποτίζει εσωτερικά και να περνά στα κύτταρά μας, αλλά και στις επόμενες γενιές.

Χρειαζόμαστε τόσα πολλά πράγματα τελικά για να νιώθουμε ισορροπία, χαρά, ασφάλεια, πληρότητα, αγάπη; Όχι φυσικά. Γιατί οι έννοιες αυτές, ενώ μπορεί να εμπεριέχονται ως ενέργεια στα υλικά αγαθά, δεν εξαρτώνται για να υπάρξουν από αυτά. Είναι αυθύπαρκτες. Εμείς είμαστε αυτοί που νομίζουμε ότι θα κολλήσει καλύτερα η κατακερματισμένη μας ύπαρξη αν αγοράσουμε αυτό το βιβλίο που θα μας δείξει το δρόμο ή θα μας ανακουφίσει συναισθηματικά, εκείνο το παπούτσι που φορώντας το θα μας αρέσουμε και θα αρέσουμε, το άλλο φουστάνι που θα κολακεύει το σώμα μας, το τάδε εισιτήριο για το τάδε ταξίδι, την τάδε ταινία, την τάδε παράσταση, την τάδε συναυλία, αυτό το υπέροχο κόκκινο κραγιόν που θα μας κάνει ακαταμάχητες και η λίστα τελειωμό δεν έχει. Εμείς φτιάχνουμε αυτές τις ιστορίες και περιχαρακωνόμαστε γύρω και πίσω τους και τις χρησιμοποιούμε ως δεκανίκια της ζωής μας. Εμείς και μόνο εμείς, καταναλώνοντας ασύστολα, την ίδια στιγμή που ναι, η γη συνεχίζει να γυρίζει αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο για όλους. Άλλοι ζούμε με ροή και άλλοι με πόνο. Κακά τα ψέματα.

Και όχι, δεν θέλω να πω με το ποστ αυτό ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να αγοράζουμε αυτά που μας ευχαριστούν και που νιώθουμε και πιστεύουμε πως τα έχουμε ανάγκη. Θέλω μόνο να πω πόσο σημαντικό είναι να είμαστε κάθε στιγμή συνειδητοί και με επίγνωση στα πράγματα που κάνουμε (λόγου χάρη τα ψώνια) και να καταλαβαίνουμε το γιατί τα κάνουμε χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες. Όχι ενοχή, αποδοχή, όχι όμως και ψευδαισθήσεις και ρομποτικές κινήσεις. Πιο πολύ και πέρα απ’όλα μια υπενθύμιση στον εαυτό μας πως είτε με καινούρια υλικά αγαθά είτε και με τίποτα μπορούμε όπως και να έχει να είμαστε ευτυχείς, πλήρεις, όμορφοι και να συνδεόμαστε με την Αγάπη μέσα, έξω, δίπλα και παντού.

Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!

Namaste

FACEBOOK

INSTAGRAM